Wat Had Kunnen Zijn: Robin van Persie Doorbreekt Stilte en Geeft toe dat Hij Wensde dat Santiago Giménez bij Feyenoord was Gebleven
In de altijd onvoorspelbare wereld van het voetbal, waar loyaliteit op de proef wordt gesteld, carrières kort zijn en elk seizoen een nieuw verhaal schrijft, zijn momenten van reflectie door mensen aan de top zeldzaam — en vaak krachtig. Deze week gaf Feyenoord-hoofdtrainer Robin van Persie in een verrassend oprechte bekentenis een blik achter de schermen van de zomerse transformatie van de club. Hij sprak een gevoel uit dat al langer leefde bij spelers, staf en fans: hij had gewild dat Santiago Giménez bij Feyenoord was gebleven.
Het vertrek van de doelgerichte Mexicaanse spits eerder deze zomer betekende het einde van wat velen beschouwen als een van de meest opwindende hoofdstukken in de recente geschiedenis van Feyenoord. Giménez, door de Feyenoorders liefkozend “Santi” genoemd, was niet zomaar een spits. Hij was een symbool van hoop, vuur en geloof. Hij was het kloppend hart van een team dat zich terugvocht naar de top van het Nederlandse voetbal en vervolgens durfde te dromen van nog meer. Zijn doelpunten, passie en onmiskenbare charisma raakten verweven met het DNA van De Kuip. En nu, precies op het moment dat een nieuw tijdperk begint met Van Persie aan het roer, voelt die leegte — achtergelaten door het vertrek van een boegbeeld — des te schrijnender.
Van Persie, die Brian Priske opvolgde na diens korte maar succesvolle periode, hield in de eerste weken van zijn aanstelling zijn kaarten dicht tegen de borst. Hij sprak over tactiek, over de evolutie van de selectie, en over het omarmen van de trotse identiteit van de club. Maar toen hij werd gevraagd naar Giménez, veranderde zijn toon. Wat volgde was geen strategische analyse, maar een persoonlijke verzuchting. “Ik begrijp en respecteer zijn beslissing,” zei hij, zijn stem beheerst maar warm. “Santi gaf alles voor deze club. Hij heeft zijn transfer verdiend, daar is geen twijfel over mogelijk. Maar vanuit een persoonlijk en voetbaltechnisch oogpunt had ik graag langer met hem gewerkt. Zulke spelers — die komen niet vaak voorbij.”
Die laatste zin droeg het gewicht van de waarheid. Spelers zoals Giménez komen zelden voor — niet alleen qua talent, maar vooral vanwege de emotionele band die ze opbouwen met een hele stad. Toen hij in 2022 werd overgenomen van Cruz Azul, zagen velen zijn komst als een gok — weer een buitenlandse speler die zijn geluk in Europa wilde beproeven. Maar vanaf het moment dat hij het rood-witte shirt aantrok, was er iets anders. Een vuur in zijn spel, een bescheidenheid in zijn houding, een meedogenloosheid voor het doel. Al snel scoorde hij aan de lopende band en groeide hij uit tot de emotionele leider van de ploeg.
Van Persie, zelf geen onbekende als het gaat om adoratie van een fanbase, weet wat het betekent om het aanvallende boegbeeld van een club te zijn. Hij weet ook hoe zwaar die verantwoordelijkheid kan wegen — een last die Giménez met de gratie en vastberadenheid van een veteraan droeg. “Je vervangt zo’n speler niet zomaar,” gaf Van Persie toe. “Je gaat niet even naar de transfermarkt om een nieuwe Santi te kopen. Wat hij ons gaf — op het veld, in de kleedkamer, in de stad — dat was uniek. Er zat een ritme in zijn spel, een hartslag. Hij maakte iedereen om zich heen beter.”
En precies daar zit de pijn. Want hoe professioneel en rationeel voetbalbeslissingen ook mogen zijn, er is soms een menselijke kant die niet genegeerd kan worden. Van Persie gaf met zijn korte maar veelzeggende verklaring stem aan die zelden uitgesproken waarheid — dat zelfs voor de trainer, de hoogste voetbalverantwoordelijke binnen de club, het vertrek van iemand als Giménez pijn doet.
Het gevoel dat de dagen van Santi in Rotterdam geteld waren, leefde al langer. Zijn doorbraakseizoen 2022-2023, bekroond met het landskampioenschap, trok de aandacht van scouts door heel Europa. Hij bouwde daarop voort met een ijzersterk seizoen 2023-2024, waarin hij goals maakte in zowel de Eredivisie als Europa, en zich definitief vestigde als een van de gevaarlijkste spitsen van het continent. Clubs uit Spanje, Duitsland en Engeland cirkelden als gieren boven De Kuip. De transfer, toen die kwam, voelde onvermijdelijk.
Maar onvermijdelijkheid maakt het afscheid niet minder pijnlijk.
Van Persie, die slechts een paar weken met de spits werkte tijdens de eerste dagen van de voorbereiding voordat de transfer in een stroomversnelling kwam, had niets dan lof voor de manier waarop Giménez zijn laatste weken bij de club afsloot. “Hij was de ultieme professional,” zei de trainer. “Er waren overal geruchten, agenten die belden, aanbiedingen die binnenkwamen — maar hij bleef komen, trainde hard, motiveerde de jonge jongens. Hij vertrok zoals hij speelde: met respect, hart en klasse.”
Achter gesloten deuren zou de technische staf van Feyenoord nog geprobeerd hebben Giménez te overtuigen om nog één seizoen te blijven. Ze stelden dat nog een jaar als aanvalsleider in Rotterdam, met Champions League-voetbal, zijn status zou kunnen vergroten en mogelijk een nog mooiere stap zou opleveren. Maar de speler had zijn keuze gemaakt. Voor hem was het moment gekomen. De roep van een Europese topclub was te sterk om te negeren. En wie kan het hem kwalijk nemen?
Toch suggereren Van Persie’s woorden van deze week dat een deel van hem hoopte — misschien zelfs bad — dat Santi van gedachten zou veranderen. “Elke dag dat ik hem op training zag, dacht ik: ‘Wat als? Wat als we hem kunnen houden?’ En ik liet mezelf toe om daarin te geloven, al was het maar even,” zei hij. “Maar voetbal schenkt je niet altijd sprookjes.”
Feyenoord heeft zich snel aangepast. Nieuwe spelers zijn aangetrokken, jonge talenten zijn doorgeschoven, en de club blijft ambitie en zelfvertrouwen uitstralen. Maar de schaduw van Giménez hangt nog steeds over alles heen. Zijn posters hangen nog in etalages rondom De Kuip. Zijn naam wordt nog steeds gezongen door kinderen op Rotterdamse schoolpleinen. Zijn geest, in vele opzichten, is nog altijd aanwezig.
Misschien is dat waarom Van Persie’s woorden zoveel losmaakten. Het was geen kritiek op het transferbeleid. Het was geen pleidooi voor geduld bij de achterban. Het was, heel simpel, eerlijk. In een tijdperk waarin voetbaltalingen vaak gescript en gladgestreken zijn, voelde die eerlijkheid verfrissend — en helend.
De supporters reageerden onmiddellijk. Sociale media explodeerden met reacties, velen met hetzelfde gevoel: Santi vertrok te vroeg. Sommigen bedankten Van Persie voor het verwoorden van hun verdriet. Anderen deelden foto’s en herinneringen van Giménez, nog altijd met tranen in de ogen. Een fan schreef op X: “We verloren een krijger. Dank je, Robin, dat je ons verdriet begrijpt.” Een ander postte: “Hij is misschien weg, maar hij is voor altijd in ons hart. El Matador van Rotterdam, voor altijd.”
Het is moeilijk om te overschatten hoe belangrijk Giménez werd voor deze stad. Buiten zijn goals en energie vertegenwoordigde hij een brug — tussen Zuid-Amerika en Europa, tussen traditie en moderniteit, tussen droom en werkelijkheid. Zijn komst viel samen met de opmars van Feyenoord, en zijn vertrek voelt als een emotionele cliffhanger.
Voor Van Persie telt die emotionele band. Hij weet wat een erfenis betekent. Hij bouwde er zelf één op in Londen en Manchester. En nu, in zijn geboortestad, is het aan hem om het gewicht van het verleden te dragen terwijl hij iets nieuws creëert. Het is een delicaat evenwicht. “We moeten vooruit, ja,” zei hij. “Maar we vergeten niet. Spelers zoals Santi laten vingerafdrukken achter op een club. Die wis je niet uit — die eer je, en je probeert iets net zo bijzonders te bouwen.”
De uitdaging ligt nu in het omzetten van dat eerbetoon in prestaties. De vernieuwde aanval van Feyenoord heeft potentie, maar het valt nog te bezien of iemand de vonk van Giménez kan doen herleven. Van Persie, minutieus in zijn aanpak, is al begonnen met het herschikken van de aanval, experimenteert met verschillende formaties, stimuleert vleugelspelers om op te staan, en eist meer doelpunten van het middenveld.
Maar zelfs terwijl hij plannen maakt, blijft het emotionele gemis voelbaar. “Als je zo’n speler verliest, pas je niet alleen je formatie aan,” legde hij uit. “Je past je hartslag aan. Het team voelt dat. De kleedkamer voelt dat. Ik voel dat.”
Toch is er geen wrok — alleen bewondering. Van Persie maakte dat duidelijk. “Ik wil hem zien slagen. Ik zal hem van een afstand volgen, hem toejuichen. Hij verdient alles wat op zijn pad komt. Maar ja — egoïstisch gezien had ik hem graag nog wat langer gehad.”
In het grote verhaal van het voetbal komen en gaan spelers, worden doelpunten gescoord en vergeten, worden trofeeën opgetild en tentoongesteld. Maar momenten zoals deze — wanneer een trainer spreekt vanuit het hart, wanneer een fanbase zich verenigt in een gedeeld verlangen, wanneer een club even stilstaat bij wat het had — die momenten blijven.
Santiago Giménez draagt misschien niet langer het shirt van Feyenoord, maar in de woorden van Robin van Persie liet hij iets achter dat niet verkocht, gekocht of getransfereerd kan worden. “Hij gaf ons vreugde,” zei Van Persie zacht. “En die vreugde gaat niet met hem mee.”
Wat had kunnen zijn, is een vraag die nog jarenlang zal weerklinken rond De Kuip. Maar voor nu gaat Feyenoord verder — niet door het verleden te vergeten, maar zich erdoor te laten inspireren. En ergens in Europa, terwijl Santi zijn volgende uitdaging aangaat, draagt hij een stukje van Rotterdam met zich mee.
Voor altijd een held. Voor altijd gemist. Voor altijd Feyenoord.
