Trots van Rotterdam: Hancko Prijst Leiderschap van Feyenoord en Gepassioneerde Supporters
In een voetbalwereld die steeds vaker wordt beheerst door krantenkoppen over transfersoaps, ontevreden spelers en spanningen tussen sterren en clubbesturen, is het zeldzaam — bijna ontwapenend — om een voetballer oprecht te horen spreken met bewondering en dankbaarheid richting de club waarvoor hij speelt. En toch is dat precies wat David Hancko heeft gedaan. In een moment van oprechte reflectie heeft de Slowaakse international en verdedigingspilaar van Feyenoord zijn hart laten spreken. Hij prees niet alleen de club als instelling, maar vooral de mensen die haar vormen — het bestuur dat koers houdt en de supporters die haar laten leven.
Nu Feyenoord zich een weg baant door een zomer vol speculatie, herschikking van de selectie en oplopende verwachtingen na een heropleving in eigen land, bieden Hancko’s woorden meer dan slechts vleierij. Ze zijn een blijk van toewijding, van waardering — en bovenal een herinnering dat, zelfs te midden van de turbulentie van het moderne voetbal, bepaalde banden nog steeds betekenis hebben. De band tussen speler en club. Tussen professional en gemeenschap.
“Deze club betekent veel voor mij,” zei Hancko onlangs in een interview met lokale media. “Niet alleen vanwege de wedstrijden die we gewonnen hebben of de prijzen die we hebben nagestreefd, maar vanwege hoe ik hier ben ontvangen. Vanaf dag één verwelkomde Feyenoord mij niet alleen als speler, maar als mens. Dat is zeldzaam in het voetbal.”
In een tijd waarin spelers vaak tussen clubs en continenten heen en weer reizen, op jacht naar grotere contracten en Champions League-voetbal, spreekt Hancko’s waardering voor Feyenoord boekdelen over de sfeer die heerst op Varkenoord en in De Kuip. Hij is niet de eerste die valt voor de rauwe, ongefilterde passie van Rotterdams grootste club, maar weinigen verwoorden het zo doordacht als hij.
“Er is een gevoel dat je krijgt als je De Kuip binnenstapt. Het is elektrisch — zelfs als de tribunes leeg zijn. Maar als ze vol zitten? Dan is het als niets anders dat ik ooit heb meegemaakt,” zei Hancko. “Deze fans — ze juichen je niet alleen toe als je wint en vergeten je als je verliest. Ze léven deze club. Ze ademen haar. En dat zorgt ervoor dat je álles voor ze wilt geven. Elke sprint, elk luchtduel, elke sliding.”
En Hancko heeft inderdaad alles gegeven. Sinds zijn komst naar Feyenoord is hij uitgegroeid tot een onmisbare kracht in de verdediging, een mix van kracht en elegantie, van agressie en kalmte. Zijn prestaties zijn niet onopgemerkt gebleven — met geruchten over interesse van topclubs als Atlético Madrid. Maar zelfs nu de speculaties toenemen, kiest Hancko ervoor de aandacht weg te leiden van het transfergeweld, richting de club die hem volgens eigen zeggen “een podium, een doel en een thuisgevoel” heeft gegeven.
Toch reikt Hancko’s waardering verder dan het veld. Het zijn niet alleen de supporters die zijn respect hebben gewonnen — ook het leiderschap van de club verdient volgens hem lof. In een tijd waarin wanbeleid en chaotische sportieve beslissingen zelfs de grootste clubs kunnen ondermijnen, heeft Feyenoord zich de laatste seizoenen ontpopt tot een baken van stabiliteit en ambitie. Onder de leiding van algemeen directeur Dennis te Kloese en met de visionaire aanpak van hoofdtrainer Robin van Persie is de club geëvolueerd tot een toonbeeld van cohesie — waar jeugdontwikkeling hand in hand gaat met slimme aankopen, tactische innovatie en doordachte besluitvorming.
“Van het bestuur tot aan de kleedkamer voel je hier eenheid,” merkte Hancko op. “Je voelt dat de mensen aan de top niet alleen denken aan de volgende wedstrijd, of zelfs aan volgend seizoen. Ze denken aan de toekomst van de club. Ze willen iets blijvends opbouwen.”
Die langetermijnvisie is zichtbaar op meerdere fronten — van investeringen in de jeugdopleiding tot versterking van het scoutingsapparaat, en van het ontwikkelen van een herkenbare speelstijl tot het verdiepen van de band met de gemeenschap. Hancko, die eerder in Italië en Tsjechië speelde, ziet dat Feyenoord zich in meerdere opzichten onderscheidt van andere clubs.
“Ik heb gespeeld in Italië, in Tsjechië, en ik heb clubs gezien waar alleen korte termijn telde,” zei hij. “Maar hier, zelfs als we verliezen, is het gesprek altijd opbouwend. Het gaat niet om schuld — het gaat om oplossingen. Dat komt door goed leiderschap. Door vertrouwen.”
Dergelijke woorden zijn zeldzaam in het voetbal. Vaak aarzelen zelfs tevreden spelers om zich te openlijk uit te spreken, uit angst voor krantenkoppen en verdraaiingen. Maar Hancko’s oprechtheid snijdt dwars door die zorgen heen — en is niet onopgemerkt gebleven. Onder de Feyenoord-supporters heeft zijn interview een golf van waardering losgemaakt, waarbij velen hem via sociale media bedanken voor zijn woorden én zijn loyaliteit.
“Hij begrijpt ons,” schreef een supporter op X. “Hancko is niet alleen een geweldige speler. Hij is er één van ons geworden. Hij snapt wat het betekent om dat shirt te dragen.”
En het gaat niet alleen om begrip — maar om inzet. Keer op keer laat Hancko op het veld prestaties zien die luider spreken dan welk interview dan ook. Moedig in het duel, kalm in de opbouw, en vaak de eerste die naar de fans stapt na een zwaarbevochten overwinning — hij belichaamt de ziel van Feyenoord-voetbal. Een ziel die draait om strijdlust, veerkracht en de wil om nooit op te geven.
Toch roept Hancko’s lofzang ook een vraag op die niemand in Rotterdam hardop wil stellen: wat als hij vertrekt?
De interesse van Atlético Madrid is oprecht, en in het moderne voetbal buigt loyaliteit vaak onder het gewicht van nieuwe kansen. Maar in Hancko’s geval is er hoop — niet alleen vanwege zijn woorden, maar omdat ze zo diep en oprecht lijken te komen.
“Voetbal is onvoorspelbaar,” gaf hij toe toen hem naar zijn toekomst werd gevraagd. “Je weet nooit wat morgen brengt. Maar wat ik wél weet, is dat ik op dit moment trots ben om Feyenoorder te zijn. Trots om voor deze fans te spelen. Trots op wat we aan het opbouwen zijn.”
In veel opzichten weerspiegelt Hancko’s boodschap waar Feyenoord nu staat. Geen club met het grootste budget. Niet altijd de meest spectaculaire namen. Maar wel een club geworteld in echtheid. In trouw. In trots. Een club waar woorden nog waarde hebben, en waar gebaren — zoals een verdediger die de fans applaudisseert na een nipte nederlaag, of een oprecht interview temidden van transfergeruchten — nog betekenis dragen.
Voor Feyenoord gaat het behoud van Hancko om meer dan alleen verdedigende stabiliteit. Het gaat om het behouden van een cultuur. Een mentaliteit. Een toon die zegt: deze club doet ertoe. Dit shirt betekent iets. En als een speler als Hancko dat kan zeggen, dan zullen er misschien meer volgen.
Voetbal is tenslotte een spel van momenten. En in dit moment — nu de club zich opmaakt voor een uitdagend seizoen, de geruchten aanzwellen en de verwachtingen toenemen — hebben de woorden van één man helderheid gebracht. Trots van Rotterdam is meer dan een slogan. Het is een gevoel. Een standaard. En op dit moment wordt het belichaamd in de daden, de prestaties en de loyaliteit van David Hancko.
Wat de toekomst ook brengt, zijn nalatenschap bij Feyenoord is al geschreven — niet alleen in tackles of clean sheets, maar in woorden die uit het hart komen.
“Ik kwam hier als voetballer,” zei Hancko. “Maar ik voel dat ik deel ben geworden van iets groters. Feyenoord is niet zomaar een club — het is een manier van leven. En ik ben elke dag dankbaar dat ik daar deel van uitmaak.”
In een industrie die haar wortels vaak vergeet, kunnen die woorden wel eens waardevoller blijken dan eender welk transferbedrag.
