“Nederland houdt de adem in – Feyenoord-icoon Willem van Hanegem opgenomen in het ziekenhuis met hetzelfde …
Het nieuws over de ziekenhuisopname van Willem van Hanegem, de legendarische Feyenoord-speler, verspreidde zich als een lopend vuurtje door Nederland. In Rotterdam, de stad die hij zijn thuis noemde, verzamelden zich duizenden fans voor het Erasmus Medisch Centrum. Ze hielden spandoeken omhoog met de tekst: “Sterkte, De Kromme!” en zongen zijn naam uit volle borst. De stad hield zijn adem in.
Binnen in het ziekenhuis lag Van Hanegem in een steriele kamer, omringd door het zachte gepiep van medische apparatuur. Zijn gedachten dwaalden af naar zijn jeugd in Breskens, het Zeeuwse dorp waar hij opgroeide. Tijdens een geallieerde luchtaanval in 1944 verloor hij zijn vader, zus en twee broers. Deze tragedie had zijn leven voor altijd veranderd.
Als jonge jongen vond hij troost in het voetbal. Zijn talent viel op bij Velox SC, de club waar hij zijn carrière begon. Zijn vermogen om de bal met precisie terug te schieten wanneer deze naast het doel vloog, viel op bij zijn coach Daan van Beek. Dit leidde ertoe dat Van Hanegem zes maanden later in het eerste elftal stond.
Zijn carrière bij Feyenoord was legendarisch. Hij leidde de club naar nationale en Europese successen, waaronder de winst van de Europacup in 1970. Zijn unieke speelstijl, gekarakteriseerd door zijn gebogen houding en nauwkeurige passes, leverde hem de bijnaam “De Kromme” op.
Nu, op 81-jarige leeftijd, lag hij in het ziekenhuis. De artsen waren vaag over zijn toestand. Zijn familie, waaronder zijn zoon Willem Jr., een beroemde DJ, en zijn andere zoon Gert, een voormalig profvoetballer, waren constant aan zijn zijde.
De Nederlandse natie wachtte gespannen op nieuws. De nationale ploeg, waar Van Hanegem zoveel voor had betekend, bracht een verklaring uit waarin ze hun steun betuigden en hoopten op zijn snelle herstel.
Dagen werden weken, en Van Hanegems toestand bleef stabiel maar onveranderd. Hij bracht zijn tijd door met het herbeleven van zijn gloriedagen, de overwinningen en de nederlagen. Hij dacht terug aan zijn tijd als coach, waarin hij Feyenoord naar landstitels en bekeroverwinningen leidde. De kameraadschap in de kleedkamer, de gedeelde vreugde van succes en de gezamenlijke droefheid van falen waren voor hem dierbare herinneringen.
Op een avond, toen de zon onderging boven Rotterdam en de stad in een gouden gloed hulde, ontving Van Hanegem een bezoek van zijn voormalige teamgenoot Rinus Israël. De twee zaten samen, herinnerden zich hun speeltijd en deelden verhalen en lachen. Het was een moment van rust te midden van de onzekerheid, een herinnering aan de banden die door het voetbal waren gesmeed.
Naarmate de weken verstreken, verbeterde Van Hanegems toestand. De artsen bleven voorzichtig, maar er was hoop. Hij begon zijn kracht terug te krijgen, zat op bed, at regelmatig en onderging lichte fysiotherapie. Zijn familie bleef aan zijn zijde, bood onwankelbare steun.
De natie keek gespannen toe, wachtend op de dag dat hun held het ziekenhuis zou verlaten, zijn hoofd omhoog, klaar om de uitdagingen die voor hem lagen onder ogen te zien. En toen die dag kwam, werd hij begroet met gejuich en applaus, een bewijs van de blijvende erfenis van Willem van Hanegem.
