Sherida Spitse, de 35-jarige middenvelder en boegbeeld van het Nederlandse vrouwenvoetbal, heeft besloten een punt te zetten achter haar indrukwekkende interlandcarrière. Na bijna twintig jaar, 247 interlands en talloze historische momenten in het shirt van Oranje, klinkt haar besluit als het einde van een tijdperk. Voor velen kwam het bericht als een verrassing. Voor Spitse zelf voelde het echter als een natuurlijke stap — een die uit het hart kwam.
“Ik heb alles gegeven wat ik kon. En als ik naar mijn hart luister, voel ik dat het tijd is om los te laten,” zei ze rustig, bijna breekbaar, maar met de kracht die haar carrière kenmerkte. De woorden galmden na bij fans, medespelers en coaches die wisten hoeveel ze betekende voor het Nederlandse vrouwenvoetbal.
Spitse debuteerde al op jonge leeftijd in Oranje en groeide uit tot de ziel van het team. Haar naam werd synoniem met strijdlust, discipline en leiderschap. Of het nu ging om cruciale strafschoppen tijdens het EK van 2017, waar Nederland geschiedenis schreef door Europees kampioen te worden, of om de momenten waarop ze haar ploeggenoten moed insprak tijdens moeilijke periodes — Spitse was er altijd.
Toen ze op het veld stond, was ze niet de luidruchtigste, maar wel degene met de meeste invloed. Coaches vertrouwden op haar ervaring, jonge speelsters keken tegen haar op, en supporters zagen in haar het symbool van vastberadenheid. Haar passes waren scherp, haar vrije trappen dodelijk precies. Maar wat haar echt uniek maakte, was haar onverwoestbare mentaliteit.
De afgelopen maanden waren zwaar voor haar. Blessures, intensieve seizoenen en de constante druk van het hoogste niveau begonnen hun tol te eisen. Toch kwam haar beslissing niet voort uit vermoeidheid of frustratie. Integendeel, het was een keuze uit liefde — voor het spel, voor het team en voor zichzelf. “Er komt een moment dat je voelt: nu is het goed geweest. Ik wil stoppen op mijn manier, met trots, en met het gevoel dat ik alles heb bereikt wat ik ooit droomde,” vertelde ze.
Haar afscheid werd binnen de KNVB met respect ontvangen. Bondscoach Andries Jonker sprak over haar met diepe waardering: “Sherida is meer dan een speelster. Ze is een leider, een voorbeeld, een fundament waarop dit team gebouwd is. Haar vertrek laat een leegte achter, maar ook een erfenis die niet zomaar verdwijnt.”
In de Ajax-kleedkamer, waar ze de laatste jaren uitkwam, was het nieuws eveneens voelbaar. Veel van haar ploeggenoten beschouwen haar als een oudere zus — iemand die niet alleen sprak, maar vooral handelde. “Ze is een van die mensen die je beter maken, als speler én als mens,” zei een teamgenoot.
Toch, ondanks de emoties, klonk er ook begrip. Spitse heeft bijna twintig jaar lang haar land gediend. Ze was erbij toen vrouwenvoetbal nog nauwelijks serieus werd genomen, en ze zag hoe Oranje uitgroeide tot een wereldmacht. Ze stond op de WK-finales, won het EK, en bleef ondanks alle successen altijd dezelfde nuchtere, hardwerkende vrouw uit Sneek.
Wat de toekomst brengt, is nog niet helemaal duidelijk. Spitse sluit niet uit dat ze in een andere rol actief blijft binnen het voetbal. Coaching, jeugdontwikkeling, of misschien een adviserende functie bij de KNVB — de mogelijkheden liggen open. Wat ze zeker weet, is dat ze haar kennis wil doorgeven aan de volgende generatie. “Voetbal heeft mij alles gegeven. Nu is het tijd om iets terug te doen,” zei ze met een glimlach.
Haar vertrek markeert het einde van een gouden generatie, maar ook het begin van iets nieuws. Want als iemand symbool staat voor de groei van het vrouwenvoetbal in Nederland, dan is het Sherida Spitse. Van bescheiden begin tot wereldpodium, haar reis inspireerde duizenden meisjes om te dromen van Oranje.
En toch blijft er een zweem van mysterie rond haar beslissing hangen. Waarom juist nu? Sommigen fluisteren dat er meer achter schuilt — dat ze misschien voelt dat het team een nieuwe richting op moet, of dat haar lichaam haar fluistert dat het tijd is om rust te nemen. Wat het ook is, Spitse kiest ervoor om die reden bij zichzelf te houden. “Sommige dingen hoef je niet uit te leggen,” zei ze zacht.
In de dagen na haar aankondiging stroomden de reacties binnen. Oud-speelsters, fans, coaches, en zelfs tegenstanders deelden hun herinneringen aan duels met Spitse. Op sociale media verschenen honderden berichten vol dankbaarheid. “Je was onze kapitein, ons voorbeeld, onze trots,” schreef een supporter.
Voor Sherida Spitse is het hoofdstuk bij Oranje gesloten, maar haar verhaal leeft voort — in de geschiedenisboeken, in de harten van fans, en in de glimlach van ieder meisje dat een bal trapt met dezelfde vastberadenheid waarmee zij ooit begon.
Na bijna twee decennia in het nationale shirt, blijft één ding zeker: ze heeft het vrouwenvoetbal in Nederland voor altijd veranderd. En hoewel ze afscheid neemt, voelt het niet als een einde, maar als een doorgegeven fakkel — een symbool van passie, moed en trouw aan het spel.
Sherida Spitse stopt als international, maar haar naam zal nog lang weerklinken in de stadions, in de kleedkamers en in de dromen van de volgende generatie Oranje Leeuwinnen.
