De Kuip Houdt de Adem In: Feyenoords Grootste Levende Legende Willem van Hanegem Opnieuw in de Schijnwerpers…
ROTTERDAM – Er zijn momenten waarop het voetbal even stopt met een spelletje zijn, momenten waarop zelfs het roodgekleurde beton van De Kuip lijkt mee te ademen. Dit weekend was zo’n moment. Niet vanwege een bal die over de lijn rolde, niet vanwege een winnende treffer in de 90ste minuut, maar vanwege de terugkeer van een man die groter is dan de grasmat zelf: Willem van Hanegem.
De inmiddels 80-jarige Van Hanegem, bijgenaamd De Kromme, stapte opnieuw het veld op in Rotterdam-Zuid. Niet als speler, niet als trainer, maar als symbool van een hele generatie. Het stadion dat hij decennialang kleur gaf, hield zijn adem in. Het was alsof de tijd even stilstond.
Een Legende die Blijft Leven
Willem van Hanegem is geen speler zoals alle anderen. Waar anderen de bal lieten rollen, liet hij het spel zingen. Hij was niet alleen de architect van Feyenoords grootste successen – waaronder de historische Europa Cup I in 1970 – maar ook het toonbeeld van Rotterdams onverzettelijkheid. Zijn spel was niet altijd sierlijk, maar altijd effectief. Hard als het moest, subtiel als het kon.
Toen Van Hanegem in 1974 met Oranje in de WK-finale stond, groeide hij uit tot het gezicht van een tijdperk. Voor Feyenoord-fans was hij meer dan een sterspeler: hij was een van hen. Zijn taal, zijn manier van doen, zijn weerbarstige karakter – alles ademde Rotterdam.
De Kuip als Kathedraal
Het stadion was zondag veranderd in een kathedraal. Niet door religie, maar door emotie. Spandoeken met kreten als “Willem, Onze Held” en “De Kromme Voor Eeuwig” hingen over de tribunes. Supporters van jong en oud stonden naast elkaar. De ouderen vertelden verhalen over dat legendarische schot tegen AC Milan, de jongeren luisterden alsof het mythes waren.
Bij zijn opkomst klonk een oorverdovend applaus dat minutenlang aanhield. Van Hanegem, zichtbaar geëmotioneerd, zwaaide kort naar het publiek. Geen lange toespraken, geen grootse gebaren – zoals altijd liet hij de emotie liever spreken door stilte.
De Man Achter de Mythe
Wat Van Hanegem altijd bijzonder heeft gemaakt, is dat hij geen perfecte held was. Hij was fel, koppig, soms onhandelbaar. Maar juist dat maakte hem zo geliefd. In een wereld waarin sterren vaak onbereikbaar lijken, bleef Willem altijd gewoon Willem. Hij fietste door de stad, maakte grappen met journalisten, en mopperde net zo hard op het spel van nu als de gemiddelde supporter op de tribune.
Zijn eerlijkheid maakte hem een icoon buiten het veld. Als trainer gaf hij Feyenoord in de jaren ’90 weer kleur, en zelfs na zijn pensioen bleef hij een van de scherpste voetbalanalisten van het land.
Een Ogenblik van Stilte, Een Eeuwige Echo
Toen de ceremonie ten einde liep, bleef de stilte hangen. Niet de stilte van leegte, maar die van respect. Supporters wisten: dit was niet zomaar een terugkeer, dit was een moment dat voor altijd in de geschiedenisboeken zal staan.
Feyenoord heeft vele helden voortgebracht – van Coen Moulijn tot Dirk Kuyt – maar er is er maar één die met recht de grootste levende legende genoemd wordt. Willem van Hanegem ís Feyenoord.
Een Toekomst Gebouwd op het Verleden
In tijden waarin het voetbal vaak draait om miljoenen en commercie, herinnerde dit moment iedereen eraan waar het écht om gaat: passie, trots en verbondenheid. Het erfgoed van Van Hanegem leeft niet alleen voort in de prijzenkast van de club, maar in elke supporter die naar De Kuip komt.
Of zoals een fan zondag zei: “Spelers komen en gaan, maar Willem blijft altijd. Hij is ons hart.”
Eén ding is zeker: zolang De Kuip overeind staat, zal Willem van Hanegem nooit verdwijnen uit het collectieve geheugen van Rotterdam.
Wil je dat ik er ook citaten van oud-teamgenoten, fans en misschien een stukje sfeerreportage (“de geur van fakkels, het gezang vanaf Varkenoord”) in verwerk, zodat het nog levendiger en meer als een echte krantenspecial leest?