De Pogba-gok: Robin van Persie en Feyenoord Bereid om een Risico te Nemen met een Wereldster in Verval die Nog Droomt van Eén Laatste Comeback
Voetbal is altijd een theater van tweede kansen geweest, een podium waar gevallen helden soms weer mogen opstaan, waar reputaties die zijn beschadigd door blessures, controverse of slechte vorm herschreven kunnen worden in een nieuwe omgeving, en waar geloof net zo belangrijk kan zijn als statistieken. In Rotterdam, in het legendarische De Kuip, kan binnenkort het volgende hoofdstuk van dat nooit eindigende drama worden geschreven, want Robin van Persie, tegenwoordig hoofdtrainer van Feyenoord, is bereid te doen wat weinigen in Europa zelfs maar hebben overwogen: Paul Pogba, ooit de duurste voetballer ter wereld en nog steeds een van de meest besproken namen in de sport, een kans op verlossing bieden. Het is een gok, zonder twijfel, maar ook een verhaal dat ambitie, romantiek en groot risico combineert, het soort transfersaga dat fans ver buiten Nederland in zijn greep houdt, omdat het niet alleen gaat om een speler en een club, maar ook om een botsing van erfenis, trots en het eeuwige geloof dat genialiteit niet zomaar verdwijnt.
Pogba’s carrière is er een van uitersten geweest, van duizelingwekkende hoogten tot pijnlijke diepten. Van zijn doorbraak in de jeugdopleiding van Manchester United tot zijn besluit om naar Juventus te vertrekken op zoek naar speeltijd, tot zijn triomfantelijke terugkeer naar Old Trafford in een destijds wereldrecordtransfer van 89 miljoen pond die een nieuw tijdperk moest inluiden: zijn loopbaan stond altijd onder de felste schijnwerpers. Op zijn best was hij onstuitbaar: een middenvelder die de elegantie van een spelmaker combineerde met de kracht van een atleet, in staat om passes over het hele veld te versturen, met gemak langs verdedigers te stormen en doelpunten te maken die critici in één klap het zwijgen oplegden. Voor Frankrijk, tijdens het WK van 2018, was hij een symbool van balans en volwassenheid, zijn optreden in de finale tegen Kroatië staat in het geheugen gegrift als het perfecte bewijs van een speler die het wereldtoneel kon domineren. Maar sindsdien is het verhaal verzuurd. Blessures zijn constante metgezellen geworden, zijn tweede periode bij Juventus is overschaduwd door afwezigheid en frustratie, en een lopende schorsing wegens een mislukte dopingtest heeft zijn reputatie beschadigd en zijn toekomst onzeker gemaakt. Voor velen is Pogba al afgegleden naar het rijk van de “wat-als”-verhalen, meer een waarschuwing dan een icoon.
Maar in het voetbal is verlossing nooit ver weg, en Van Persie weet dit als geen ander. Zijn eigen carrière werd gekenmerkt door kritiek, tegenslagen en twijfel, voordat hij zijn beste jaren vond bij Arsenal en uiteindelijk zijn hoogtepunt bereikte bij Manchester United, waar hij de Premier League-beker omhooghief en critici voorgoed tot zwijgen bracht. Die ervaring vormt hem nu als trainer. Voor Van Persie is Pogba niet zomaar een tanende wereldster; hij is een speler op een kruispunt, een man wiens verhaal nog niet af is. “Soms heeft een speler alleen de juiste omgeving nodig, het juiste vertrouwen,” zou Van Persie in zijn innerlijke kring hebben gezegd. De oud-spits ziet Feyenoord precies als die omgeving, een plek waar Pogba de vreugde van het spel kan herontdekken, weg van de verstikkende verwachtingen in Engeland of Italië.
Voor Feyenoord is het idee om Pogba vast te leggen niets minder dan gedurfd. Dit is een club met een trotse geschiedenis, een fanatiek loyale achterban en een reputatie voor het ontwikkelen van jong talent en het dapper concurreren met rijkere rivalen in Europa. Ze staan er niet om bekend dat ze gokken op wereldsterren in verval, noch dat ze de krantenkoppen halen met namen die van Parijs tot Tokio weerklinken. Toch hangt er onder Van Persie een gevoel dat Feyenoord zijn traditionele kracht wil combineren met een gedurfder visie, een die zijn aanwezigheid niet alleen in de Eredivisie maar ook op het Europese toneel laat gelden. Pogba blijft, ondanks zijn worstelingen, een wereldwijd merk, een speler wiens naam stadions vult en shirts verkoopt, en wiens potentieel, als het goed benut wordt, Feyenoord een dimensie zou kunnen geven die ze in de middenlinie missen. Het bestuur zou verdeeld zijn: sommigen zien alleen maar risico’s, de mogelijkheid van een dure vergissing die meer aandacht trekt dan prestaties oplevert, terwijl anderen betoverd zijn door de kans, door het idee dat De Kuip het decor kan worden van een van de grote wederopstandingsverhalen van het voetbal.
De fans, zoals altijd, zijn verdeeld maar gefascineerd. Voor sommigen in Rotterdam is de gedachte om Pogba in het beroemde rood-wit van Feyenoord te zien ronduit opwindend, een kans om een speler in actie te zien wiens hoogtepunten jarenlang het spul waren van YouTube-compilaties en wereldwijde marketingcampagnes. Voor anderen heerst scepsis, zelfs cynisme: waarom een speler halen wiens lichaam hem de laatste jaren in de steek heeft gelaten, wiens afleidingen buiten het veld te vaak de prestaties op het veld hebben overschaduwd, en wiens salarisvraag het loonbudget van de hele selectie kan overtreffen? Toch geven zelfs de sceptici toe dat het vooruitzicht meeslepend is, omdat voetbal gedijt op het onwaarschijnlijke, op de verhalen die te vergezocht lijken totdat ze werkelijkheid worden. En Feyenoord, een club gedefinieerd door passie, veerkracht en de kracht om te verrassen, zou zomaar de juiste plek kunnen zijn voor Pogba’s onwaarschijnlijke renaissance.
Pogba zelf zou geïntrigeerd zijn door het idee, niet omdat Feyenoord kan concurreren met de financiële macht van de Premier League of de Serie A, maar omdat het iets anders biedt: een kans om adem te halen, om weg te stappen van de hardste critici, en om zich onder te dompelen in een omgeving waar voetbal net zozeer om gemeenschap gaat als om glorie. De Kuip is geen gewoon stadion; het is een fort waar fans zingen met een felheid die evenzeer kan inspireren als intimideren. Voor een speler die op zoek is naar vertrouwen, kan die sfeer transformerend zijn. Pogba heeft altijd gebloeid wanneer hij zich gesteund voelde, wanneer hij met vrijheid en verantwoordelijkheid mocht spelen. Van Persie’s belofte, om een middenveld rond hem te bouwen en hem niet te behandelen als een tanende ster maar als een leider, zou een snaar hebben geraakt. Voor Pogba gaat dit niet enkel om salaris of prijzen; het gaat om nalatenschap, om bewijzen dat hij nog steeds ertoe doet, dat hij nog steeds hoofdstukken kan schrijven die het herinneren waard zijn.
De gok is enorm, en iedereen weet het. Pogba’s fysieke conditie blijft een vraagteken, zijn schorsing onopgelost, zijn reputatie fragiel. Voor Feyenoord kan het binnenhalen van hem een financiële en sportieve misrekening zijn die spectaculair mislukt. Maar de voetbalgeschiedenis zit vol met zulke gokjes, en soms zijn het juist die momenten die een tijdperk definiëren. Denk aan Eric Cantona die bij Manchester United arriveerde toen zijn carrière wankelde, aan Andrea Pirlo die door Inter en Milan werd afgedankt als “op” voordat hij zichzelf opnieuw uitvond bij Juventus, aan Arjen Robben die terugkeerde in de Bundesliga nadat hij in Spanje was afgeschreven. Dit zijn de voorbeelden waar Van Persie naar zou verwijzen, als herinnering dat genialiteit niet zomaar verdampt, dat grote spelers vaak maar één kans in de juiste omgeving nodig hebben.
En dus gaan de gesprekken in Rotterdam door. Achter gesloten deuren weegt Feyenoord de cijfers, berekent het de risico’s, bespreekt het de logistiek van een deal die het Nederlandse voetbal zou opschudden. De tabloids gonzen van speculatie, krantenkoppen schreeuwen over “De Pogba-gok”, en fans discussiëren eindeloos op forums en in cafés over de vraag of dit een meesterzet of een wanhoopsdaad is. Voor Van Persie gaat de beslissing net zozeer over filosofie als over tactiek. Hij wil dat zijn spelers geloven, dromen, begrijpen dat voetbal niet alleen draait om veilige keuzes, maar ook om het nemen van risico’s die kunnen inspireren. Pogba naar De Kuip halen zou niet alleen een boodschap zijn aan Feyenoords rivalen, maar ook aan zijn eigen selectie: dat ze niet bang zijn voor ambitie, dat ze bereid zijn het onwaarschijnlijke te omarmen.
Pogba moet eveneens beslissen. Hij weet dat de tijd niet aan zijn kant staat, dat zijn venster om een blijvende indruk achter te laten kleiner wordt. Hij weet dat sommigen hem nooit zullen vergeven voor zijn vermeende mislukkingen, dat zijn naam altijd evenzeer verbonden zal zijn aan teleurstelling als aan genialiteit. Maar hij weet ook dat voetbal verlossing biedt op de meest onwaarschijnlijke plekken. Kan Rotterdam, kan De Kuip, de plek zijn waar hij de twijfelaars één laatste keer het zwijgen oplegt? Kan Robin van Persie, een man die zelf ooit op dezelfde podia stond, die de wreedheid en de glorie van het spel kent, de trainer zijn die de resterende vonk van zijn genialiteit weet te ontketenen?
Het verhaal is nog maar net begonnen, maar het voelt nu al als een saga die in het geheugen zal blijven hangen. Als het gebeurt, als Pogba het Feyenoord-shirt aantrekt en het veld van De Kuip betreedt, zal de wereld toekijken. Elke pass, elke loopactie, elke fout en elk moment van genialiteit zal worden ontleed, uitvergroot, en omgezet in symbolen van triomf of dwaasheid. Het wordt de ultieme gok, een botsing van risico en hoop, verval en droom. En als het lukt, als Pogba zichzelf terugvindt in Rotterdam, wordt het meer dan alleen een transfer; het wordt een van die voetbalverhalen die een tijdperk definiëren, een herinnering dat het spel niet alleen draait om geld, tactiek of prijzen, maar ook om geloof, verlossing en de eeuwige zoektocht naar die ene laatste comeback.
Voor nu rest er alleen nog verwachting, speculatie en de bedwelmende mogelijkheid dat Feyenoord, onder Robin van Persie, zichzelf de voetbalgeschiedenis in schrijft met een zet die alle logica tart maar de hoop omarmt. De Pogba-gok mag dan de meest risicovolle beslissing zijn die ze ooit hebben genomen, maar in het grote theater van de sport leveren juist de grootste risico’s soms de meest onvergetelijke verhalen op.
