‘Een Eer om Ajax te Leiden’: Het Laatste Bericht van Jordan Henderson aan Fans terwijl hij de Nederlandse Grootmacht Verlaat en een Terugkeer naar het Engelse Voetbal Overweegt
Jordan Henderson, de voormalige aanvoerder van Liverpool die zowel ervaring als stille vastberadenheid naar het hart van het middenveld van Ajax bracht, heeft officieel afscheid genomen van de Amsterdamse club. Het nieuws zorgde voor emotie, niet alleen in Amsterdam maar ook in Engeland. In een verklaring die door Ajax werd gedeeld en breed werd opgepikt door sportmedia, omschreef Henderson het dragen van de aanvoerdersband als een van de trotsste momenten uit zijn rijke loopbaan. Zijn vertrek, bevestigd als een beëindiging van het contract in onderling overleg, maakt de weg vrij voor een waarschijnlijk terugkeer naar het Engelse voetbal – een rentree die velen zien als het laatste hoofdstuk in een opmerkelijke carrière.
Voor Henderson is dit moment meer dan alleen het aflopen van een contract; het is, zoals hij het zelf omschreef, een bitterzoet afscheid van een club en stad die hem op een cruciaal punt in zijn leven hebben opgevangen. In zijn terugblik op zijn tijd in Amsterdam klonken dankbaarheid én een vleugje spijt: dankbaarheid voor de kans om het beroemde rood-witte shirt te dragen en het team als aanvoerder te leiden; spijt dat het, naar zijn gevoel, niet is gelukt om meer prijzen naar de fans te brengen. “Voor deze club spelen was een eer,” schreef Henderson. “En om hem te mogen aanvoeren was een nog grotere eer. Mijn enige spijt is dat we niet meer succes hebben behaald voor de geweldige supporters.”
Henderson kwam naar Ajax in een periode van vernieuwing, na een omstreden periode in Saoedi-Arabië waar zijn overstap naar Al-Ettifaq veel kritiek opriep. Velen twijfelden of de middenvelder, toen midden dertig, nog wel het tempo en de tactische eisen van het Nederlandse voetbal aankon. Maar Henderson verraste zelfs zijn grootste critici door in twee seizoenen 57 wedstrijden te spelen, één doelpunt te maken en negen assists te geven. Zijn invloed ging echter verder dan statistieken: Ajax’ technisch directeur Alex Kroes omschreef hem als “een mentor en professional die de lat hoger legde voor iedereen.”
Tijdens zijn tijd in Amsterdam was Hendersons leiderschap minstens zo sterk buiten het veld als erop. Jongere ploeggenoten vertelden over zijn open deur, waar ze met alles bij hem terecht konden – of het nu ging over tactiek, herstel na blessures of persoonlijke kwesties. “Hij had altijd tijd,” zei een speler uit de jeugdopleiding. “Je begreep meteen wat ‘aanvoerder’ bij hem betekende – niet alleen iemand met een band om zijn arm, maar iemand die iedereen in de groep het gevoel gaf erbij te horen.”
Het is waarschijnlijk geen toeval dat Ajax’ prestaties verbeterden onder zijn aanvoerderschap. De club, die voor zijn komst een teleurstellend seizoen kende, keerde terug naar de UEFA Champions League en even durfden fans weer te dromen van een langer avontuur in Europa. Hendersons rustige aanwezigheid op het middenveld, samen met zijn werkethiek en zijn aanmoedigingen richting jongere spelers, gaf balans aan een elftal dat soms zwaar leunde op talentvolle jeugd.
De emotionele lading van Hendersons afscheid was goed zichtbaar op zijn laatste dag op het trainingscomplex in Zeist. Ooggetuigen vertelden hoe de ervaren middenvelder vroeg aanwezig was, handenschuddend met medewerkers van de kantine tot de medische staf, nog voor de spelers arriveerden. Toen zijn ploeggenoten er eenmaal waren, richtte hij kort het woord tot hen, bedankte hen voor “twee onvergetelijke jaren” en spoorde hen aan “te blijven vechten voor het shirt.” Het was, volgens velen, een ingetogen maar ontroerend afscheid – precies zoals je zou verwachten van een man die niet van grote gebaren houdt, maar wiens toewijding altijd duidelijk is.
Wat Hendersons vertrek extra beladen maakte, was het recente overlijden van zijn voormalige Liverpool-ploeggenoot Diogo Jota – een verlies dat Henderson zelf aanhaalde in zijn afscheidsbericht, waarin hij Jota een “broer wiens herinnering ik altijd bij me zal dragen” noemde. Het verdriet was nog vers toen Henderson zijn laatste thuiswedstrijd speelde in de Johan Cruijff ArenA, waar fans een spandoek ontrolden met slechts drie woorden: “Thank you, Captain.” Henderson was zichtbaar geëmotioneerd en klapte naar alle tribunes voordat het laatste fluitsignaal viel.
En wat nu? In Engeland draait de transfermolen inmiddels op volle toeren. Verschillende clubs zouden interesse hebben in de 35-jarige middenvelder, die ondanks zijn leeftijd heeft laten zien nog steeds op hoog niveau te kunnen presteren. Brentford, bekend om hun slimme beleid en evenwichtige teamopbouw, lijkt de grootste kanshebber. Er wordt gesproken over een contract van twee jaar, dat Henderson in West-Londen zou houden tot de zomer van 2027. Zo’n overstap zou hem herenigen met de Premier League én Brentfords jonge selectie voorzien van een mentor met meer dan 700 professionele wedstrijden.
Een ander – meer romantisch – scenario is een terugkeer naar Sunderland, de club waar Henderson ooit doorbrak. Sunderland is gepromoveerd naar de Premier League, en voor veel fans zou het een droom zijn om hem terug te zien keren. Maar volgens bronnen dichtbij de speler twijfelt Henderson of het project sportief past bij zijn wens om nog op het hoogste niveau te spelen, iets wat nodig is als hij wil hopen op een plek in Engeland’s WK-selectie in 2026 onder bondscoach Thomas Tuchel.
Die WK-droom lijkt een belangrijke motivatie voor Hendersons volgende stap. Ondanks de twijfels die er in het verleden waren, is hij nog steeds gedreven om zijn land opnieuw te vertegenwoordigen. Volgens mensen uit zijn omgeving zou hij hebben gezegd dat het zijn ultieme beloning zou zijn “om mijn carrière af te sluiten door alles te geven voor een plek in die selectie.”
Hendersons nalatenschap bij Ajax zal ongetwijfeld nog lang besproken worden. Sommigen vinden dat zijn tijd in Amsterdam vooral getekend was door gemiste kansen – als de club bijvoorbeeld prijzen had gewonnen of verder was gekomen in Europa. Anderen vinden dat zijn bijdrage nooit alleen om trofeeën draaide, maar juist om het voorbeeld dat hij gaf: een professional die ook op latere leeftijd bleef vechten, discipline toonde en liet zien dat leiderschap geen taalgrens kent.
De Ajax-supporters lijken in elk geval overwegend dankbaar. Op sociale media verschenen talloze berichten, foto’s van Henderson die ploeggenoten omhelst, video’s van zijn applaus richting het uitvak en teksten waarin hij werd bedankt voor “het laten zien aan jonge spelers wat het betekent om voor Ajax te spelen.” De supportersvereniging schreef in een eigen verklaring dat Henderson “zich altijd waardig gedroeg en tot de laatste wedstrijd alles gaf.”
In Engeland, waar zijn volgende clubkeuze de krantenkoppen vult, groeit het besef wat voor weg Henderson heeft afgelegd: van talent bij Sunderland, tot aanvoerder die de Champions League en Premier League won met Liverpool, tot ervaren leider die Ajax weer naar de Champions League loodste. Het is een loopbaan die niet gekenmerkt wordt door gemakzucht, maar juist door het maken van moeilijke keuzes, telkens op zoek naar een nieuwe uitdaging.
Voor Henderson zelf waren zijn laatste woorden aan de Ajax-fans veelzeggend: dankbaarheid, bescheidenheid en hoop. “Dank dat jullie mij als een van jullie eigen hebben geaccepteerd,” schreef hij. “De liederen, de vlaggen, de avonden in de ArenA – ik zal ze nooit vergeten. Ik hoop dat ik op mijn manier eer heb gedaan aan dit shirt en alles waar het voor staat.” Het was typisch Henderson: geen nadruk op zijn eigen roem, maar op wat het team en de supporters hem hebben gegeven.
Nu hij zijn spullen pakt in Amsterdam en vooruitkijkt, is Hendersons afscheid een herinnering dat in het voetbal, net als in het leven, eindes vaak hand in hand gaan met nieuwe beginnen. Terwijl Ajax zich voorbereidt op een toekomst zonder hun Engelse aanvoerder, staat Henderson zelf aan de vooravond van misschien wel zijn laatste hoofdstuk – terug in de competitie waar het ooit allemaal begon. En waar hij ook terechtkomt, één ding lijkt zeker: hij zal het benaderen met dezelfde toewijding en nederigheid die zijn carrière tot nu toe hebben getekend.
Uiteindelijk is het misschien juist dat wat Jordan Hendersons verhaal zo bijzonder maakt. Het gaat niet alleen om de bekers of de spectaculaire momenten – al waren die er genoeg – maar vooral om de stille kracht: veerkracht, loyaliteit en de moed om op het juiste moment afscheid te nemen. Voor Ajax is het het einde van een periode waarin Hendersons invloed net zo groot was buiten het veld als erop. En voor Henderson zelf is het weer een stap vooruit – bewijs dat voor sommige spelers de liefde voor het spel hen altijd naar huis blijft trekken.
