Een Legende Gevierd: Mister Feyenoord Wordt Vandaag 70
In het pantheon van het Nederlandse voetbal klinken maar weinig namen met zoveel tijdloos respect en onwrikbare loyaliteit als die van Ben Wijnstekers, voor altijd bekend als “Mister Feyenoord.” Vandaag, nu de man die een tijdperk van strijdlust, passie en toewijding in het rood en wit van Rotterdam belichaamde zijn zeventigste verjaardag viert, staat de voetbalwereld stil bij niet alleen een speler, maar bij een symbool van wat het betekent om een club te leven en te ademen. Zeventig jaar is een mijlpaal die uitnodigt tot reflectie, en in het geval van Wijnstekers opent het de deur naar verhalen van onwrikbare trouw, van gevechten op modderige Eredivisievelden, van triomfen en teleurstellingen, en van een liefdesrelatie met Feyenoord die een leven lang heeft geduurd. Voor Rotterdam is hij niet zomaar een gepensioneerde voetballer, maar een stuk levende geschiedenis, een man wiens nalatenschap nog steeds door De Kuip galmt telkens wanneer een nieuwe generatie spelers het heilige gras betreedt.
Geboren op 31 augustus 1955 in Rotterdam leek de band van Wijnstekers met Feyenoord bijna voorbestemd. Een jongen van de stad, grootgebracht in het hart van een stad waar voetbal door de straten en de haven stroomt, werd hij gevormd door de hardheid en veerkracht die Rotterdam zelf definiëren. Hij was niet de meest flamboyante jongeling, noch degene die betoverde met trucjes, maar wat hij in overvloed bezat waren hart, discipline en een ijzeren wil om te slagen. Die mentaliteit werd zijn handelsmerk en bezorgde hem een plek in de jeugdopleiding van Feyenoord, waar hij een reis begon die weinigen hadden kunnen voorspellen: bijna twee decennia in het eerste elftal. In een sport die steeds meer wordt gedomineerd door transfers, korte verblijven en wisselende loyaliteiten, belichaamde Wijnstekers trouw in zijn puurste vorm. Vanaf zijn debuut in 1975 tot zijn vertrek in 1988 droeg hij slechts één shirt: het Feyenoord-shirt.
Het verhaal van Mister Feyenoord is er niet één van plotselinge uitbarstingen van glorie, maar van meedogenloze consistentie. Als rechtsback bouwde Wijnstekers zijn reputatie niet op flamboyante acties, maar op betrouwbaarheid. Week na week, seizoen na seizoen was hij de immer aanwezige pilaar in de verdediging van Feyenoord, de man op wie je altijd kon rekenen. Hij verzamelde meer dan 350 wedstrijden voor de club, was aanvoerder en tilde bekers omhoog, maar zijn grootste prestatie was iets dat moeilijker te meten is: vertrouwen. Supporters vertrouwden erop dat hij alles gaf, ploeggenoten vertrouwden erop dat hij voor elke bal vocht, en trainers vertrouwden erop dat hij leidde met stille autoriteit. Hij was niet het soort speler dat de krantenkoppen domineerde met spectaculaire doelpunten of controversiële acties, maar vraag het aan een Feyenoord-supporter uit die tijd en je hoort hetzelfde: Ben Wijnstekers was het kloppende hart van het team.
In de jaren ’70 en ’80 was het Nederlandse voetbal een wereldwijd spektakel, gedomineerd door de kunst van Ajax en de tactische revoluties van het Totaalvoetbal, maar Feyenoord had zijn eigen identiteit: arbeidersmentaliteit, vastberaden, strijdlustig en onbevreesd. Wijnstekers belichaamde die identiteit perfect. Hij was niet de showman, maar de soldaat. Wanneer Feyenoord het opnam tegen PSV of Ajax, wanneer de inzet het hoogst was en de druk ondraaglijk, bloeide hij op. Supporters herinneren zich zijn felle tackles, zijn compromisloze bewaking van enkele van Europa’s meest gevreesde aanvallers, en zijn weigering Feyenoord te laten overvleugelen. Zijn leiderschap kwam niet door geschreeuw of gebaren, maar door voorbeeld: hij speelde elke wedstrijd alsof het zijn laatste was, en die geest werd aanstekelijk in het team.
Zijn loopbaan kende natuurlijk ook triomfen. In 1984 leidde Wijnstekers Feyenoord als aanvoerder naar de landstitel, een bekroning die zijn naam nog dieper in de clubgeschiedenis kerfde. Dat seizoen won Feyenoord ook de KNVB Beker, waarmee een befaamde dubbel werd voltooid die tot de hoogtepunten van de moderne clubgeschiedenis behoort. In het midden van dit alles stond Wijnstekers, de kapitein die zijn mannen door de storm had geleid met kenmerkende kalmte en vastberadenheid. Het beeld van hem, de bekers hoog in de lucht, omringd door ploeggenoten en duizenden uitzinnige supporters, is een van de blijvende momenten in de rijke historie van Feyenoord. Voor de fans ging het niet alleen om de trofeeën; het ging om wie ze vasthield. Hun eigen jongen uit Rotterdam, die alles had gegeven voor het shirt, als aanvoerder bovenop de wereld — dat was de belichaming van wat de club vertegenwoordigt.
Ook zijn interlandcarrière weerspiegelde zijn status in het Nederlandse voetbal. Wijnstekers verzamelde 36 caps voor Oranje tussen 1979 en 1985, en vertegenwoordigde zijn land met dezelfde bescheidenheid en strijdlust die hij op clubniveau liet zien. Hoewel hij deel uitmaakte van een elftal dat vaak in de schaduw stond van grootheden als Johan Cruijff, Ruud Gullit en Marco van Basten, stond hij er altijd. Voor hem ging het niet om glorie, maar om dienstbaarheid — dienst aan zijn land, dienst aan zijn club en dienst aan het spel. Die bescheiden houding werd een kenmerk van zijn leven, zowel binnen als buiten het veld.
Toen de jaren verstreken en de leeftijd onvermijdelijk zijn tol begon te eisen, verliet Wijnstekers in 1988 Feyenoord, maar tegen die tijd was hij al onsterfelijk in de harten van supporters. In een voetbalcultuur die steeds meer geobsedeerd raakt door glamour en individualisme, bleef hij een herinnering dat grootsheid net zo vaak gebouwd wordt op trouw, hard werken en stil leiderschap als op schitterende doelpunten en wereldfaam. Na zijn pensionering bleven zijn banden met Feyenoord hecht. Hij bleef verbonden aan de club in diverse rollen, begeleidde jonge spelers en diende als ambassadeur van de Feyenoord-mentaliteit. Tot op de dag van vandaag, wanneer hij De Kuip betreedt, is het applaus onmiddellijk, spontaan en hartelijk. De gezangen van “Mister Feyenoord” klinken nog steeds, een bewijs dat de tijd niets aan zijn legende heeft afgedaan.
Vandaag, nu hij 70 wordt, stromen de eerbetonen binnen vanuit alle hoeken van de voetbalwereld. Oud-ploeggenoten omschrijven hem als de ultieme professional, een man wiens woord gewicht had en wiens daden luider spraken dan welke toespraak ook. Supporters herinneren zich momenten van opoffering, zoals toen hij met pijn doorspeelde in dienst van het team, of toen hij in de bres sprong voor een jongere speler in een verhitte wedstrijd. Italiaanse, Engelse en Duitse tegenstanders die hem destijds troffen, herinneren zich een verdediger die hard maar altijd fair was, fel in de tackle maar respectvol in geest. In een spel waarin rivaliteit vaak bitter werd, liet Wijnstekers overal respect achter.
Rotterdam zelf, een stad gebouwd op veerkracht en solidariteit, ziet in Wijnstekers één van de hunnen. Zijn zeventigste verjaardag is niet zomaar een persoonlijke mijlpaal, maar een viering voor de hele gemeenschap. Van de havenarbeiders die in de jaren zeventig op zondag De Kuip bevolkten, tot de nieuwe generatie Feyenoord-fans die hem alleen kennen van verhalen en korrelige beelden, er is een gedeeld begrip dat hij iets zeldzaams in het voetbal vertegenwoordigt: blijvende trouw. Spelers komen en gaan, trainers wisselen, successen ebben weg en keren terug, maar Ben Wijnstekers zal altijd Mister Feyenoord blijven.
Zijn verhaal reikt verder dan voetbal alleen. In een wereld die steeds meer wordt gedomineerd door individuele belangen en vluchtige loyaliteiten, staat zijn onwrikbare toewijding aan één club als een krachtig les in trouw, identiteit en verbondenheid. Hij herinnert ons eraan dat helden niet altijd degenen zijn die het podium zoeken, maar vaak degenen die simpelweg blijven opdraven, blijven alles geven en het team boven zichzelf plaatsen. Daarom roept zijn naam, zeventig jaar na zijn geboorte en decennia na zijn laatste wedstrijd, nog steeds evenveel trots, respect en liefde op.
Terwijl hij viert, omringd door familie, vrienden en talloze bewonderaars, kun je je Wijnstekers alleen maar voorstellen die terugkijkt, niet met arrogantie, maar met stille tevredenheid. Hij zocht nooit roem, maar vond onsterfelijkheid. Hij jaagde geen records na, maar bouwde een nalatenschap. Hij verliet zijn club nooit, en zijn club verliet hem nooit. Voor Feyenoord-supporters is hij een herinnering aan een tijd waarin voetbal puurder voelde, waarin de band tussen speler en club onbreekbaar was en trouw waardevoller dan geld. Zijn zeventigste verjaardag is niet alleen een viering van leeftijd, maar van een leven geleefd met integriteit en toewijding.
Vooruitkijkend blijft zijn invloed bestaan. Jonge Feyenoord-spelers die zijn verhaal horen begrijpen dat het dragen van het shirt betekent dat je een verantwoordelijkheid draagt. Fans die hem nooit hebben zien spelen zingen zijn naam nog steeds, omdat ze weten dat hij de essentie van hun club vertegenwoordigt. Historici van het Nederlandse voetbal plaatsen hem naast de groten, niet omdat hij schitterde met flair, maar omdat hij volhardde met trouw. En terwijl de zon ondergaat op zijn zeventigste verjaardag, blijft één waarheid onwrikbaar: Ben Wijnstekers ís Feyenoord, en Feyenoord ís Ben Wijnstekers.
